|
中文
裴曉睿、熊燃（2013）。《帕羅賦》翻譯與研究。北京：北京大學。
方夢之（2004）。譯學辭典。上海：上海外語教育。
譚載喜（2010）。西方翻譯簡史。北京：商務印書館。
魯迅（2002）。中國小說史略。天津：百花文藝。
蘭陵笑笑生（2011）。皋鶴堂批評第一奇書金瓶梅。長春：吉林大學。
劉素勳（2012）。浪漫愛的譯與易：1960年以後的現代英美羅曼史翻譯研究（未出版之博士論文）。國立臺灣師範大學，臺北。
劉月華、潘文娛、故韡。實用現代漢語語法。北京：商務印書館。
羅德榮（2001）。從傳奇到寫實——《金瓶梅》小說觀念的歷時性突破。湖北大學學報，28，（4），72-76。
羅貫中（2007）。三國演義（漢英對照）。北京：外文。
羅選民（2006）。互文性與翻譯（未出版之博士論文）。嶺南大學，香港。
侯文詠（2009）。沒有神的所在：私房 閱讀《金瓶梅》。臺北：皇冠。
戚盛中（1990）。中國文學在泰國。東南亞，（2），43 – 47。
邱蘇倫、裴曉睿、白湻（2015）。當代外國文學記事（1980-2000）泰國卷。北京：商務印書館。
蕭颯（2015）。金瓶梅中之富商西門慶。台北：爾雅。
謝天振（2008）。當代國外翻譯理論。天津：南開大學。
謝玉冰（2017）。中國古典詩歌在泰國的翻譯與傳播。載於白湻（主編），20世紀中國古代文化經典在東南亞的傳播與影響（173-189）。北京：大象。
謝玉冰（2017）。神猴：印度「哈奴曼」和中國「孫悟空」的故事在泰國的傳播。北京：社會科學文獻。
徐佩玲（2014）。中國現代文學對泰國影響之研究（未出版之博士論文）。山東大學，濟南。
中國大百科全書：青少年版（2001）。北京：中國大百科全書。
中國社會科學院語言研究所詞典編輯室（2006）。現代漢語詞典（第五版）。北京：商務印書館。
周絢隆（2008）。前言。載於 大中華文庫：三國演義（漢英對照）（頁17 - 22）。北京：外文。
鄭佩佩（2017）。譯者即作者——論作家雅可對泰譯《金瓶梅》的操縱。編譯論叢，10（1）：39 – 82。
鄭怡庭（2013）。原汁原味還是走味？ 論Clement Egerton 與David Roy 英譯《金瓶梅》中的鹹溼描寫。載於陳益源（主編），2012 年台灣金瓶梅國際學術研討會論文集（頁593-634）。臺北：里仁。
陳甜（2013）。中國古典小說先驅翻譯家：《三國演義》譯者鄧羅。湘潮，（11）：84 – 86。
陳汝衡（1936）。說書小史。上海：中華書局。
師陀（1946）。果園城記。上海：上海出版公司。
蔡宗樺（2008）。字幕翻譯中的文化詞語和語言幽默翻譯策略：以美國喜劇影集《六人行》為例（未出版之碩士論文）。國立臺灣師範大學，臺北。
宋偉杰（譯）（2003）。被壓抑的現代性：晚清小說新論（原作者： David Der-wei Wang）。臺北：麥田。（原著出版年：1997）
吳瓊（2002）。《三國演義》在泰國。明清小說研究，（4）：94 – 103。
王利器（1988）。金瓶梅詞典。長春：吉林文史。
王文華（2007）。翻譯的概念。北京：外文。
英文
Barthes, R. (1994). The Death of the Author. In D. Graddol and O. Boyd-Barrett (Eds), Media Texts, Authors and Readers: A Reader (pp. 166 – 170). Clevedon : Multilingual Matters
Bastin, G. (2011). Adaptation. In M. Baker and G. Saldanha (Eds.), Routledge Encyclopedia of Translation Studies, (pp. 3 – 6). London : Routledge.
Candlin, C. (1990). General Editor’s Preface. In B. Hatim and I. Mason, Discourse and the Translator, (pp. viii - x). London: Longman.
Centre for Translation, HKBU. (2015, January 22). Plagiarism, irony and incense stick: A sketch of Thai translation traditions by Phrae Chittpalangsri [Video file]. Retrieved
from http://hkbutube.lib.hkbu.edu.hk/st/display.php?bibno=b3730813
Dilokwanich, M. (1983). Samkok: A study of a Thai adaptation of a Chinese Novel (Unpublished doctoral dissertation). University of Washington, Washington.
Fairclough, N. (1992). Discourse and Social Change. Cambridge : Polity Press.
Gentzler, E. (2017). Translation and Rewriting in the Age of Post-Translational Studies. New York: Routledge.
Hermans, T. (1999). Translation in Systems. Manchester: St Jerome.
Hutcheon, L. (2006). A Theory of Adaptation. New York: Routledge.
Jakobson, R. (1959/2004). On linguistic aspects of translation. In L. Venuti (Ed.), The Translation Studies Reader, (pp. 138 – 143). New York: Routledge.
Kuhn, F. (1947). Chin P’ing Mei: The Adventurous Histories of Hsi Men and His Six Wives (B. Miall, Trans.). New York : G.P. Putnam's Sons.
Lefevere, A. (1982). Mother Courage's Cubumbers: Text, System and Refraction in a Theory of Literature. Modern Language Studies 12(4) : 3-20.
Lefevere, A. (1987). "Beyond Interpretation" Or The Business Of (Re)Writing. Comparative Literature Studies 24(1) : 17-39.
Lefevere, A. (2004). Translation, rewriting and the manipulation of literary fame. Shanghai: Shanghai Foreign Language Education Press.
Limapichart, T. (2008). The Prescription of Good Books: The Formation of the Discourse and Cultural Authority of Literature in Modern Thailand (1860s – 1950s)
(Unpublished doctoral dissertation). University of Wisconsin – Madison, Madison.
Lo, K. (2002). Romance of the Three Kingdoms (C. H. Brewitt-Taylor, Trans.). Boston : Tuttle.
Luo, J. (2014). Translating Jin Ping Mei: A preliminary comparison of The Golden Lotus and The Plum in the Golden Vase. Perspectives, 22 (1), 56-74.
McArthur, T. (1981). Longman Lexicon of Contemporary English. Taipei: Crane Publishing.
Munday, J. (2012). Introducing translation studies. New York: Routledge.
Nergaard, S. and S. Arduini. (2011). Translation: A New Paradigm. Translation: A Transdisciplinary Journal, Inaugural Issue: 8-17.
Piayura, O. (2010). Strength, Dominance and Sexualities: The Presentation of Masculinities in Thai Erotic Literature. Humanities and Social Sciences, 27(3), 34-49.
Rutnin, M. (1988). Modern Thai Literature: the process of modernization and the transformation of values. Bangkok: Thammasat University Press.
Zethsen, K. (2009). Intralingual translation: An attempt at description. Meta 54(4): 795 – 812.
德文
Wang, S. T. (2002). Kin Ping Meh oder die abenteuerliche Geschichte von Hsi Men und seinen sechs Frauen (F. Kuhn, Trans.). Frankfurt, Main & Leipzig: Insel. (Original
work published 1695)
泰文
กรรณิการ์ ฤทธิเดช. (2522). วิเคราะห์เรื่องสั้นของยาขอบ. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2533 ก). หนังสือเรียนภาษาไทย ท 305 ท 306 ชุด ทักษสัมพันธ์ เล่ม 3. กรุงเทพฯ: ศูนย์พัฒนา
หนังสือ.
กระแสร์ มาลยาภรณ์. (2530). วรรณกรรมไทยปัจจุบัน. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
กุหลาบ สายประดิษฐ์. (2504). ในคัคนานต์แห่งวรรณกรรมไทย ได้สูญเสียนกอินทรีย์ไปตัวหนึ่ง. ใน ยาขอบอนุสรณ์ (น. 67 - 80). กรุงเทพฯ: แพร่พิทยา.
กุหลาบขาว. (2537). ผู้ใดอยู่บ้านใกล้...ไปถึงก่อน. ใน ยาขอบอนุสรณ์ (น. 196 – 201). กรุงเทพฯ: ดอกหญ้า.
เกรียงศักดิ์ ดุจจานุทัศน์. (6 มิถุนายน 2561). “บทอัศจรรย์” ความงดงามของ “เซ็กซ์” ในวรรณคดี. สืบค้นจาก www.silpamag.com/club/miscellaneous/article_12931
ขวัญดี รักพงศ์. (2520). วิวัฒนาการของวรรณกรรมจีน, แบบจีน, และเกี่ยวกับจีนในภาษาไทย. วารสารธรรมศาสตร์ 7(2): 102 – 134.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2532). “สามก๊ก” ในทรรศนะของข้าพเจ้า. วารสารเอเชียตะวันออกศึกษา 2(2) : 5 - 12.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2548). สามก๊ก ฉบับนายทุน ตอน เบ้งเฮ็ก ผู้ถูกกลืนกินทั้งเป็น. กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์พับลิเคชันส์.
คึกฤทธิ์ ปราโมช. (2556). โจโฉ นายกฯ ตลอดกาล. พิมพ์ครั้งที่ 13. กรุงเทพ : ดอกหญ้า 2000.
เจือ สตะเวทิน. (2521). ประวัตินวนิยายไทย. กรุงเทพฯ: บรรณกิจ.
ชณากานต์ ศิลปรัศมี. (2540). วิเคราะห์ความขัดแย้งและการคลายปมขัดแย้งในนวนิยายเรื่องผู้ชนะสิบทิศ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
ช่วย พูลเพิ่ม. (2532). จากสำนักพิมพ์. ใน บุปผาในกุณฑีทอง (ไม่ปรากฏเลขหน้า). กรุงเทพฯ: ดอกหญ้า.
ช่วย พูลเพิ่ม. (2537). บทส่งท้าย. ใน สามก๊กฉบับวณิพก เล่ม 3 (พิมพ์ครั้งที่ 16, ล. 1 – 3, น. 353 – 366). กรุงเทพฯ: ดอกหญ้า.
ช่วย พูลเพิ่ม. (2550). รู้จักยาขอบ. ใน รักแท้ รวมเรื่องสั้นอันเป็นที่รัก (พิมพ์ครั้งที่ 2, น. 433 – 459). กรุงเทพฯ: แพรวสำนักพิมพ์.
ช่วย พูลเพิ่ม. (2551). คำนำสำนักพิมพ์. ใน สามก๊ก ฉบับวณิพก เล่ม 1. กรุงเทพฯ : แสงดาว.
ช่วย พูลเพิ่ม. (2555). คำนำสำนักพิมพ์. ใน สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) (พิมพ์ครั้งที่ 2, ล. 1-2, น. (3) - (8)). กรุงเทพฯ: แสงดาว.
ชูศักดิ์ ภัทรกุลวณิชย์. (2558). อ่าน (ไม่) เอาเรื่อง. กรุงเทพฯ: อ่าน.
ดวงเดือน พิศาลบุตร. (2525). ประวัติการศึกษาไทย. กรุงเทพฯ: ภาควิชาสารัตถศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา. (2471). ตำนานหนังสือสามก๊ก. พระนคร : โรงพิมพ์โสภณพิพรรฒธนากร.
ทองใบ แท่นมณี. (2542). ศัพท์สุนทรภู่. กรุงเทพฯ : องค์การค้าของคุรุสภา.
ทัศนีย์ กระต่ายอินทร์. (2521). การสร้างอารมณ์ขันในวรรณคดีร้อยแก้วของไทย ระหว่าง พ.ศ. 2453 – 2516. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
ทวีป วรดิลก. (2523). วิจารณ์งานกวีของจิตร ภูมิศักดิ์ และข้อเขียนอื่นๆ. กรุงเทพฯ : ดอกหญ้า.
ทักษ์ เฉลิมเตียรณ. (2558). อ่านจนแตก: วรรณกรรม ความทันสมัย และความเป็นไทย. กรุงเทพฯ : อ่าน.
ธนาพล อิ๋วสกุล. (2549). หนังสือต้องห้าม ความรู้ที่ถูกจองจำ. สารคดี22 (260) : 135 – 174.
ธรรมเกียรติ กันอริ. (2529). วรรณกรรมจีนในวรรณกรรมไทย. ศิลปวัฒนธรรม 7(4): 18 – 22.
นวพล ธำรงรัตนฤทธิ์. (2557). เมดอินไทยแลนด์ 2. กรุงเทพฯ: อะบุ๊ก.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2531). ประวัติศาสตร์ที่เหนือประวัติศาสตร์ในผู้ชนะสิบทิศของยาขอบ. ศิลปวัฒนธรรม 10(1): 106 – 115.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2555). ปากไก่และใบเรือ: รวมความเรียงว่าด้วยวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ต้นรัตนโกสินทร์. นนทบุรี: ฟ้าเดียวกัน.
เบ็ญจวรรณ สุนทรากูล. (2559). วิวัฒนาการแบบเรียนไทย. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประกาศ วัชราภรณ์. (2543). ‘สุภาพบุรุษ’ นักประพันธ์. กรุงเทพฯ: ดับเบิ้ลนายน์.
ประคอง นิมมานเหมินท์. (2551). นิทานพื้นบ้านศึกษา. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประพิณ มโนมัยวิบูลย์. (2509). สามก๊ก: การศึกษาเปรียบเทียบ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต) แผนกวิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ปิยวรรณ อัศวราชันย์. (2555). ความคิดของผู้นำและกิจกรรมของหญิงไทยในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ภายใต้เงากองทัพญี่ปุ่น. วารสารเครือข่ายญี่ปุ่นศึกษา 2(1): 1 – 19.
เปลื้อง ณ นคร. (2542). สุนทรภู่ครูกวี. กรุงเทพฯ : ข้าวฟ่าง.
ผ่องพรรณ ลวนานนท์. (2520). ชีวประวัติและการประเมินคุณค่าผลงานวรรณกรรมเรื่องสำคัญๆ ของ “ยาขอบ” (โชติ แพร่พันธุ์). วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร์มหาบัณฑิต แผนกวิชาบรรณารักษศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
มกุฏ อรฤดี. (10 กันยายน 2550). สถาบันหนังสือแห่งชาติ ในสังคมไร้วัฒนธรรมการอ่าน!?. ใน Way. สืบค้นจาก http://www.bflybook.com/Article/InterviewMakut3_1/InterviewMakut3_1.htm
แมดพิงกี้. (16 กรกฎาคม 2555). สงสัย เรื่อง “พนิดา ภูมิศิริทัต” – สาวน้อยผู้นั้นของยาขอบ [กระทู้สนทนาออนไลน์]. สืบค้นจาก http://www.reurnthai.com/index.php?PHPSESSID=vll7fmatbtkb4s6j2jkf6ojdu4&topic=5229.0
มัทนา นาคะบุตร. (2523). ศิลปะการแต่งผู้ชนะสิบทิศของยาขอบ ในด้านท่วงทำนองแต่งและกลวิธีเสนอเรื่อง. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
เมียลล์, เบอร์นาร์ด. (2532). บุปผาในกุณฑีทอง (โชติ แพร่พันธุ์, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: ดอกหญ้า (ต้นฉบับพิมพ์ปี1947).
ยศไกร ส. ตันสกุล. (2557). จากวรรณกรรมคลาสสิกสู่หนังสือขายดี: การผลิตสามก๊กให้เป็นสินค้าหลังปี 2540. วารสารจีนศึกษา 7(1): 15 – 43.
ยาขอบ. (2532). คำนำ. ใน บุปผาในกุณฑีทอง (ไม่ปรากฏเลขหน้า). กรุงเทพฯ: ดอกหญ้า.
ยาขอบ. (2550). รักแท้: รวมเรื่องสั้นอันเป็นที่รัก. กรุงเทพฯ: แพรวสำนักพิมพ์.
ยาขอบ. (2552ก). จดหมายรักยาขอบ. กรุงเทพฯ: ฟรีฟอร์ม.
ยาขอบ. (2552ข). สินในหมึก. กรุงเทพฯ: ฟรีฟอร์ม.
ยาขอบ. (2552ค). ผู้ชนะสิบทิศ (ล. 1 – 2). กรุงเทพฯ: แสงดาว.
ยาขอบ. (2553). สามก๊กฉบับวณิพก (ล.1 – 2). กรุงเทพฯ: ศรีปัญญา.
ยาขอบ. (2556). รวมวรรณกรรมฉบับย่อและผลงานหาอ่านยาก. กรุงเทพฯ: ฟรีฟอร์ม.
รัญจวญ อินทรกำแหง. (2518). วรรณกรรมวิจารณ์ ตอนที่ 2. กรุงเทพฯ: พิฆเณศ.
รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2525). อิทธิพลวรรณกรรมต่างประเทศในวรรณกรรมไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2544). ศาสตร์และศิลป์แห่งวรรณคดี. กรุงเทพฯ: ประพันธสาส์น.
เรย์โนลดส์, เคร็ก เจ. (2536). เจ้าสัวและขุนศึก : บริบททางวัฒนธรรมและการเมืองของสังคมไทยสมัยใหม่และสามก๊กนิยายพงศาวดารจีน (วารุณี โอสถารมย์, ผู้แปล). วารสารธรรมศาสตร์ 19(2) : 7 – 37.
วาสนา บุญสม. (2546). มาเรียนเขียนกลอนกันเถิด. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
วิทยากร เชียงกูล. (2542). หนังสือดี 100 เล่มที่คนไทยควรอ่าน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
วิทย์ ศิวะศริยานนท์. (2544). วรรณคดีและวรรณคดีวิจารณ์. กรุงเทพฯ: ธรรมชาติ.
วินัย สุกใส. (2553). วิวัฒนาการวรรณกรรมจีนในภาษาไทย ตั้งแต่ พ.ศ. 2411 - 2475 (ตอนที่ 1). วารสารจีนศึกษา 3(3): 212 - 213.
วินัย สุกใส. (2554). วิวัฒนาการวรรณกรรมจีนในภาษาไทย ตั้งแต่ พ.ศ. 2411 - 2475 (ตอนที่ 2). วารสารจีนศึกษา 4(4): 131 - 176.
วิภา กงกะนันทน์. (2540). กำเนิดนวนิยายในประเทศไทย. กรุงเทพฯ : ดอกหญ้า.
วิลาศ มณีวัต. (2515). โฉมหน้านักประพันธ์. กรุงเทพฯ: ก้าวหน้า.
ศานติ ภักดีคำ และ นวรัตน์ ภักดีคำ. (2551). บุปผาในกุณฑีทอง : วรรณกรรมจีนฉบับ “ยาขอบ” ที่แปลไม่จบ?. ศิลปวัฒนธรรม 29(7): 160 – 169.
ศิริเพ็ชร ทฤษณาวดี. (2544). การศึกษาเปรียบเทียบวรรณกรรมของหลู่ซฺวิ่นเรื่องอาคิวเจิ้งจฺว้านฉบับแปล. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร์มหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาตะวันออก คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ส. พลายน้อย. (2547). ยาขอบ. กรุงเทพฯ: ศรีปัญญา.
ส. พลายน้อย. (2550). เกริ่นนำเรื่อง. ใน ขวัญใจจอมขวาน อัมสโลโปกาส (น. (16) – (19)). กรุงเทพฯ : ดอกหญ้า.
สด กูรมะโรหิต. (2504). 73 ปีของมิตรภาพ. ใน ยาขอบอนุสรณ์ (น. 51 - 66). กรุงเทพฯ: แพร่พิทยา.
สังข์ พัทธโนทัย. (2553). พิชัยสงครามสามก๊ก. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
สายทิพย์ นุกูลกิจ. (2537). วรรณกรรมไทยปัจจุบัน. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ บางเขน.
สิทธิเทพ เอกสิทธิพงษ์. (2554). อ่าน “นิยายกำลังภายใน” ในฐานะ “วรรณกรรมการเมือง”. ศิลปวัฒนธรรม 32(7) : 28 – 33.
สุกัญญา ตีรวนิช. (2520). ประวัติการหนังสือพิมพ์ในประเทศไทยภายใต้ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราช (พ.ศ. 2325 – 2475). กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สุกัญญา ตีรวนิช. (2526). หนังสือพิมพ์ไทย จากปฏิวัติ 2475 สู่ปฏิวัติ 2516. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สุกัญญา สุจฉายา. (2555). วรรณคดีนิทานไทย. กรุงเทพฯ : คอมเมอร์เชียล เวิลด์ มีเดีย.
สุนันท์ พวงพุ่ม. (2528). การศึกษาสารของผู้ประพันธ์สามก๊กฉบับต่างๆ ในภาษาไทย. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.
สุพรรณี วราทร. (2519). ประวัติการประพันธ์นวนิยายไทย. กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
สุภาพร มากแจ้ง. (2535). กวีนิพนธ์ไทย 1. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
เสาวนิตย์ จุลวงศ์. (2555). ร่วมอภิรมย์ หรือข่มขืน: มุมมองใหม่ต่อบทอัศจรรย์ในวรรณคดีไทยสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น.
วารสารศิลปศาสตร์12(2): 175 – 209.
เสถียร จันทิมาทร. (2524). สายธารวรรณกรรมเพื่อชีวิตของไทย. กรุงเทพฯ: สำนักศิลปวัฒนธรรม.
หทัยวรรณ ไชยะกุล. (2539). การสร้างมุขตลกในเรื่องขำขันของล้านนา (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต).
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
หลานสาวยาขอบ. (2530). “ยาขอบ” ผู้ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน. กรุงเทพฯ : แพร่พิทยา.
หลินปัน. (2540). อึ่งตี่เกี้ย เรื่องราวของชาวจีนโพ้นทะเลทั่วโลก (เกษียร เตชะพีระ, ผู้แปล). กรุงเทพฯ : คบไฟ.
อนุสรณ์ในงานพระราชทานเพลิงศพ พันเอก สมัคร บุราวาศ ต.ช. ต.ม. (2518). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แพร่.
อาศรมสยาม – จีนวิทยา. (26 กรกฎาคม 2559). บรรยายเรื่องวิวัฒนาการงานแปลวรรณกรรมร้อยกรองจีนโบราณ โดย จรัสศรี จิรภาส. สืบค้นจาก https://www.youtube.com/watch?v=sb8C_RLEZo8
อุปกิตศิลปสาร, พระยา. (2548). หลักภาษาไทย : อักขรวิธี วจีวิภาค วากยสัมพันธ์ ฉันทลักษณ์. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
|